بررسی نمودهای خودشکوفایی در منطق الطیر عطار بر اساس نظریه ی راجرز

منطق الطیر عطار، یکی از معروف ترین آثار کلاسیک فارسی است که در کارنامه ی آثار وی، خوش درخشیده و بسیار مورد توجه می باشد. سیر پرندگان برای دستیابی به عنقایا سیمرغ، ابتکار عطار نیست و در آثار پیش از او نیز به کرّات می توان این موضوع را ملاحظه کرد. توجه عطار به روح انسان و استفاده از این داستان، به گونه ای سمبولیک، برای دعوت انسان گم شده در دنیای دام و دانه، به کمال و خودشکوفایی، نکته ای است که اثر او را در میان آثار مشابه دیگر برجسته ساخته است. این مسأله که از دیرباز مورد توجه شاخه های مختلف علوم انسانی از جمله فلسفه، روان شناسی، ادبیات و عرفان وبوده است همواره توجه بشر را به خود معطوف داشته است. در این رساله، ابتدا درباره ی تاریخچه ی گرایش به انسان یا انسان گرایی، پیدایش این تفکّر و تأثیر آن بر علوم مختلف، از جمله روان شناسی صحبت خواهد شد و سپس به نظریه ی برخی از پیشگامان این تفکّر در قرن اخیر اشاره خواهد شد؛ و در ادامه به معرفی روان شناسی نوع سوم یا روان شناسی انسان گرا ـ یکی از شاخه های علوم انسانی ـ خواهیم پرداخت و سپس نظریه و الگوی چند تن از پیشگامان این مکتب بیان خواهد شد؛ و در نهایت به طور اختصاصی تر، بر اساس نظریه ی راجرز، به بررسی نمودهای خودشکوفایی در منطق الطیر عطار و آوردن شاهد مثال هایی از این موضوع، و سپس بحث و نتیجه گیری پرداخته خواهد شد.